Mijn relaas van 2 heftige weken

Afscheid

Al weken voelde ik het aankomen. Jacques, mijn 17+ jarige jack russell, ging steeds sneller ademen. Hij wandelde steeds moeilijker en kreeg af en toe een epileptische aanval. Donderdag (19 november) begon hij ook af en toe te hoesten. Hij kreeg al hartmedicatie. Ik wist dat hij vroeg of laat vocht op zijn longen zou krijgen. Ik voelde dat dat moment gekomen was. Ik had Jacques en mezelf beloofd dat ik hem geen vochtafdrijvende medicatie ging geven. Zijn nieren waren al niet meer wat ze ooit geweest zijn. En ik voelde ook dat, hoe langer ik het einde zou uitstellen, hoe 'lelijker' dat einde zou worden.

Dus toen ik die vrijdag een last-minute afspraak bij de dierenarts maakte, wist ik al dat de kans groot was dat ik Jacques niet mee terug naar huis zou brengen. En toch.

Het was hard. Waar Chicka super vredig insliep in onze eigen tuin, was dat voor Jacquetino niet mogelijk omwille van Corona. Ik weet zeker dat het de juiste beslissing was. Volgens de DA was het niet eens zeker dat de extra medicatie zou helpen. En bovendien zou ik er zijn leven maximum 2 à 3 maanden mee verlengen. Ik koos voor de korte pijn. 😥

Jacques in maart dit jaar: zijn 17de verjaardag.

Buikpijn

De volgende dag stond ik op met gigantische buikpijn. Ik had erg slecht geslapen, voelde me intens verdrietig en wijtte de pijn aan de stress en het verdriet. Toen ik zondag amper recht kon staan, ben ik naar de spoed gegaan. En van daaruit belandde ik al vrij snel op de operatietafel. Mijn appendix bleek lelijk ontstoken én gebarsten.

Tot en met donderdag moest ik in het ziekenhuis blijven. Mijn lief mocht jammer genoeg niet op bezoek komen. Het waren lange, pijnlijke dagen en moeilijke nachten.

Het was ook confronterend. Ik was bang! Bang voor meer pijn. Bang voor complicaties. Bang voor het verwijderen van de drainage. Bang dat dit de eerste van een hoop ingrepen zou zijn. Bang voor oud worden. Bang voor de dood. Het passeerde allemaal de revue. En dat terwijl ik altijd dacht dat ik helemaal niet zo'n bang persoon ben.

'Impermanence' (vergankelijkheid) ten top.

De balans

Wat was ik blij toen Alessandro me kwam halen! Zo dankbaar voor zijn lieve zorgen. Ik voelde me plots nog inniger verbonden met hem.

Maar weer thuis werd ik ook geconfronteerd met de leegte die Jacquetino achterliet. Schuldgevoel. Had ik hem te vroeg laten gaan? Als ik voor mezelf het lijstje opsom van zaken waar hij mee sukkelde de laatste maanden, dan weet en voel ik dat het de juiste beslissing was.

Hoewel ik echt om Jacques gaf, keek ik ook al lang uit naar een leven zonder hondjes. Ik keek al zo lang uit naar de vrijheid die ik verwachtte te voelen eens Jacques er niet meer zou zijn. In Freely kunnen springen en een paar dagen erop uit trekken. Eén of twee daagjes sauna misschien. Zonder het gedoe van het plannen van een hondenoppas. Die blijheid voel ik niet. Want natuurlijk kan dit alles niet omwille van Corona.

En dan kan ik me wel op mijn kop geven. Hoe vaak heb ik niet naar iets uitgekeken? En hoe vaak bleek de realiteit uiteindelijk niet zo rooskleurig als ik verwacht had? Wéér moet ik vaststellen dat geluk te maken heeft met acceptatie van wat er is (en niet is). Op de één of andere manier vergat ik tijdens deze crisisperiode àlles wat ik geleerd heb over ACT.

Daar bovenop kom ik mezelf eens zo hard tegen nu. Thuis. In tijden van Corona. Zonder het te beseffen ging 90% van mijn gedachten en zorgen uit naar Jacques. Hij bepaalde voor een stuk mijn dag. Zonder hem word ik geconfronteerd met mezelf. Is er plots veel ruimte voor leegte. Verveling. Een verloren lopen. Geen blijf weten met mezelf. Vermoeidheid die zich opgestapeld heeft in mijn lijf, komt er nu ongenadig uit. Ik heb geen enkel excuus om er niet aan toe te geven.

Ik wou dat ik een beer was. Dan kon ik nu lekker knus een winterslaap houden om in de lente weer van een frisse start te genieten.

Foto ijsbeer: Hans Braxmeier (Pixabay)