Zingeving?

Gezinsuitbreiding

Ik was 26 toen mijn toenmalige lief en ik bij mijn ouders gingen eten. We hadden een fles champagne meegenomen. Mijn ouders wierpen ons een nieuwsgierige blik toe toen we ons glas omhoog brachten voor een toost. We schraapten onze keel. Bouwden de spanning op.

“We willen graag iets delen met jullie.”

Tromgeroffel.

“Binnenkort zijn we met drie!”

Mijn vader’s mondhoeken krulden omhoog en hij kreeg gelijk tranen in zijn ogen. Mijn moeders mond viel gewoon open en haar wenkbrauwen schoten de hoogte in. Een unicum: mijn ma was sprakeloos!😁

Ik herinner me hun reactie niet toen we zeiden: “We hebben een puppy gekocht.”

Puppy

Ik voel nu dat het een alternatief was voor de baby die we niet wilden. Ik was steeds verontwaardigd als mensen me zeiden dat ik wel een moeder leek als ze mij over mijn hondje hoorden praten of me samen met haar zagen. Het was pas toen ik een tijd geen hondjes meer had, dat ik kan toegeven dat ze een punt hadden.

Ik wou alles goed doen in de opvoeding van onze puppy en haar overstelpen met liefde en aandacht. De eerste weken namen mijn lief en ik afwisselend verlof op het werk zodat we Chicka konden laten wennen aan het alleen zijn. Daarna deden we er alles aan om tijdens onze middagpauze snel even naar huis te gaan om een wandeling te maken met Chicka en even met haar te spelen terwijl we onze boterhammen opaten. Als Chicka niet welkom was bij vrienden, werden onze bezoekjes aan hen beperkt.

Chicka was onze baby. Daar ben ik niet trots op. Ik geloof nu zelfs dat mijn ex en ik zo lang samen zijn gebleven door de honden (er kwamen er nog twee bij doorheen de jaren). Zelfs toen we dan toch uit elkaar gingen planden we onze levens nog lange tijd helemaal in functie van de honden. Dat onze nieuwe partners daar een probleem mee hadden, kon ons (in het begin) niet schelen.

Waarom doen we wat we doen?

Ik denk dat het vooral belangrijk is te weten waarom we doen wat we doen.

Waarom nemen we een dier in huis? Welke behoefte proberen we te vervullen? Kameraadschap? Verbinding? Zingeving? En zijn er misschien andere manieren om aan deze behoefte tegemoet te komen?

Zo lang ik een hond had, was het gemakkelijk om ‘s ochtends uit bed te komen, ze moest immers buiten. Vond ik dat altijd leuk? Nee. Ik deed het wel. Het moest. Ik startte mijn dag met een doel: voor mijn hondje zorgen. Zo goed als het maar kon. Later namen we zelfs een tweede én derde hond.

En toen kwam de dag dat ik geen hondjes meer had. Ik vind het niet vreemd dat ik twee dagen later in het ziekenhuis belandde met een gescheurde appendix. Al de sh*t die ik de afgelopen jaren onbewust op hold had gezet moest er nu toch echt uit.

Nu begrijp ik dat de hondjes mij een alibi gaven.

Ik zette mezelf opzij en voelde me daar goed bij. Maar eigenlijk voelde ik gewoon niét. Ik gaf mijn hondjes de aandacht die ik mezelf niet kon geven. De hondjes gaven mij de motivatie die ik in mezelf niet kon vinden.

Hoe langer ik honden had, hoe meer ik ging voelen dat dit ook niet het leven was dat ik voor ogen had. Ik kon niet het leven leiden dat ik zo graag wilde want ik had hondjes. Daar had ik voor gekozen. En het voelde alsof ik daar niets aan kon doen. Het was niet mijn schuld dat we niet konden vertrekken met de camper. Het was omdat ik hondjes had.

Of niet?

Nee dus. Of toch niet helemaal.

Ik dacht dat reizen en een andere omgeving mij zin zouden geven. Meer zin in het leven. Ik verlangde naar avontuur en afwisseling.

De pandemie stak er een stokje voor en deed me inzien dat reizen een andere manier zou zijn om te ontsnappen aan een leven dat mij simpelweg geen voldoening gaf.

Verliefd

Reizen zal altijd één van mijn favoriete dingen blijven. Het verrijkt me, laadt me op. Alsof er een verborgen vaatje energie openbreekt in mijn lijf. Met die energie komt inspiratie en 'goesting'. Verliefdheid op het leven zelf.

Toen ging ik me afvragen: wanneer voel ik die verliefdheid nog?

• Tijdens momenten van echte verbondenheid met mijn lief of een goede vriendin.

• Kippenvel bij het horen van muziek die me raakt.

• Een plotse vlaag van inspiratie, gewoon out of the blue.

• Joggen in het park dat een sprookjesbos lijkt door de ochtendzon die door de nevel breekt.

• Op momenten dat ik kan bijdragen aan het geluk van anderen.

Mijn post over kinderloos/kind-vrij zijn resoneerde met vele andere vrouwen, waardoor ik me heel erg verbonden voelde. Nieuwe, waardevolle contacten ontstonden en ideeën borrelen sindsdien op, vragen om onderzocht en gedeeld te worden.

Ik voel me als het ware zwanger. Zwanger van ideeën. En het zou zo maar eens een meerling kunnen worden!

Benieuwd? Je hoort er binnenkort alles over!

Dankjewel voor het lezen.

Liefs,

Mandy