40

Stomdronken

16 mei 1997. We vierden mijn zeventiende verjaardag en mijn moeder’s veertigste. Het was de dag na mijn verjaardag, een vrijdag. En de dag voor mijn moeder’s veertigste. Het was de eerste keer dat ik stiepelzat werd. Oh wat had ik een lol. Ik was stomdronken toen iedereen weg was en mijn ouders al sliepen. Maar ik was niet vergeten dat mijn moeder al jaren bezeten was door dat getalletje '40'. Ik had dat nooit zo goed begrepen. Die heisa daarrond. Ze beweerde zelfs heel lang dat ze de veertig niet zou halen. Dat nam ik als tiener nogal serieus en ik was bang dat ze echt zou sterven nog voor ze veertig was. De weken voor haar veertigste zei ze meermaals dat ze er niet aan herinnerd wou worden dat ze veertig werd. Ha!

Heerlijk geplaag

Gelukkig had ik mijn veertig briefjes al op voorhand geschreven en geknipt. Boodschappen als: “Gelukkige VEERTIGSTE verjaardag!”, “Ik ben niet vergeten dat je vandaag VEERTIG wordt!” en “Jij bent vandaag het feestbeest: geniet van je VEERTIGSTE verjaardag!” plakte ik vakkundig en met het enthousiasme van het kind dat ik nog was, op de badkamerspiegel, toiletdeksel, keukenlades, op deuren, ramen, stoelen,… Ik herinner me haar reactie niet meer zo goed. Maar ik denk dat ze er uiteindelijk wel om kon lachen. En ik herinner me nog steeds hoeveel plezier ik aan het plakken zelf heb beleefd.

Halfweg

En nu. Nu sta ik zelf aan de vooravond van mijn veertigste. Mijn vriend is vier en een half jaar jonger dan ik. En plots voelt dat confronterend. We zijn niet langer samen dertigers. Ik moet alleen op tram vier.

Bovendien is de helft van mijn leven nu voorbij. Ik vind dat ik al te veel kostbare tijd verscheten heb. Misschien is dat de gedachte die maakte dat mijn moeder er zo tegenop zag om veertig te worden. Die mijlpaal. Halfweg. En niet het leven geleid dat ze had willen leiden. Misschien.

Of misschien is dit puur karma. Voel ik me zo omdat ik destijds totaal geen begrip had voor mijn moeder's struggle met haar leeftijd en gemiste kansen.

Een beetje verdrietig

Ik voel me wat down. Aan verjaardagen zaten vroeger nogal wat verwachtingen gekoppeld. Dat moesten de leukste dagen van het jaar zijn. Dus ik keek er altijd erg naar uit. En keer op keer slaagde ik erin om op de één of andere manier die dagen te vergallen met iets dat ik verkeerd zei of deed.

Toch waren het ook fijne dagen. Met wat extra aandacht. Bewust samenkomen en iets ondernemen. Iemand eens extra in de bloemmetjes te zetten. Dat zit er dit jaar niet in. Ja, het is een dag zoals andere andere. En toch ook niet. Zeker niet dit jaar. Nu ik in de helft zit.

Plus: ik heb mijn moeder bijna drie weken niet meer gehoord. Dat is waarschijnlijk goed voor ons allebei. Maar het doet pijn. Terwijl het ook een beetje een opluchting is. Bevrijd van verwachtingen en venijnige opmerkingen. Ik zie dit als een noodzakelijke pauze. Ik heb geen idee hoe lang ze moet of zal duren. Maar ik krijg het (nog) niet over mijn hart om haar te schrijven of bellen.

Een beetje blij

Terwijl ik tijd zat te verschijten, heb ik veel ervaren en geleerd:

• Loslaten is geen vies woord. Het is het begin van elk genezingsproces.

• Als ik te druk bezig ben met mezelf op mijn kop te geven omdat ik een fout maakte of faalde, mis ik de waardevolle les die ik eruit kan leren

• Niets doen is erger dan falen. Proberen en ergens voor gaan is altijd goed.

• Als ik wil dat er iets verandert, betekent dat meestal dat ik zelf (iets) moet veranderen.

• De aanhouder wint (meestal).

En deze week kreeg ik al twee geweldige verrassingen. Klein en heel erg fijn. Twee keer van dezelfde lieve vriendin Karen. Het kaartje dat vandaag in de bus lag, zal me nog lang doen glimlachen telkens ik het zie.

Daarnaast is er veel aan het verschuiven in mijn vriendschappen. En ik moet zeggen dat ik niets zo waardevol vind als de relatie met mijn lief en enkele vriendinnen met wie ik lief en leed kan delen en helemaal mezelf mag zijn.

Ook dat is vrijheid. En het doet mijn hart overstromen van liefde en dankbaarheid.

En jij? Wat waren/zijn voor jou mijlpalen in je leven? Hoe ga jij hiermee om?

Bedankt voor het lezen.

Een dikke knuffel,

Mandy