Drie lege stoelen
- Mandy
- 11 mei 2021
- 3 minuten om te lezen
Wat gedesoriënteerd word ik wakker. Verdriet houdt zich schuil net onder het oppervlak van mijn ziel. Klaar om elk moment woest boven te komen en me te overweldigen. Bewegingloos blijf ik liggen. Er gebeurde iets belangrijks vannacht. En ik herinner het me.
Ik was een djembe speler en ik leerde een les...
-----------------------------------------------------------------------------------------
De zaal is donker, enkel het podium verlicht. Ik sla mijn armen om me heen tegen de kou en draai wat onwennig rond. Ik draag een te dun nachtkleedje. Ik weet niet hoe ik hier beland ben. Er wordt gezongen en muziek gemaakt. Hoewel ik me hier niet op mijn plaats voel, voelt het wel alsof ik hier moet zijn. Alsof er iets van me verwacht wordt. Al is er niemand die opkijkt. Ben ik te laat? Schoorvoetend neem ik plaats op het podium achter een onbemande djembe. Voor mij slaat een enthousiaste muzikant ritmisch op de andere djembe. Een wat mollige man zingt. Een lange, blonde vrouw speelt gitaar. Een donkerharige drummer met staalblauwe ogen drumt. Iedereen lijkt te weten wat er van hen verwacht wordt. Aarzelend volg ik het ritme van de andere djembe speler. Het voelt goed. En na een tijdje amuseer ik me zelfs.
"Vooral niets anders gaan doen, dat zou me alleen maar afleiden."
“Ik heb nog nooit djembe gespeeld,” zeg ik later tegen de zanger die duidelijk de leider van de groep is, “dus volgde ik het ritme van de andere djembe speler. Was dat oké of verwacht je iets anders?”
“Ja, dat was goed hoor. Vooral niets anders gaan doen, dat zou me alleen maar afleiden.”
Het volgende moment zit ik weer djembe te spelen tussen de andere muzikanten. De zaal is ook verlicht nu. We hebben een publiek. Ik voel me wat uit het lood geslagen. Ik voel me ongemakkelijk in mijn groene T-shirt terwijl de andere muzikanten een rode T-shirt dragen. De zanger was een beetje boos op me geworden toen ik opdaagde in mijn groene T-shirt. “We hadden toch afgesproken dat we allemaal rode T-shirts zouden dragen?” En ik liet hem verwoed al de mails lezen die we uitgewisseld habben. Nergens stond te lezen dat de band een dress-code hanteerde.
"Mijn ogen blijven rusten op drie lege stoelen..."
Ik trommel verder terwijl mijn ogen het publiek scannen. Ik verwacht mijn ouders en grootmoeder te vinden. In plaats daarvan blijven mijn ogen rusten op drie lege stoelen. Ik voel me verward en verrast. De hele tijd vraag ik me af waar ze zijn. Alles zal toch wel oké zijn? Hebben ze er bewust voor gekozen niet te komen of heb ik hen gevraagd weg te blijven? Of heb ik er niet eens aan gedacht hen uit te nodigen? Ik kan het me niet herinneren. Mijn handen trommelen ritmisch verder. Mijn lichaam beweegt mee. Maar ik ben er niet bij. Ik zie het publiek niet. Ik zie de kartonnen plaat niet die iemand enthousiast boven zijn hoofd en weer beweegt op het ritme van de muziek. "Mandy, je bent geweldig! Ik hou van je!" Ik hoor het opgetogen geroep van de menigte niet of het aanmoedigende gefluit op vingers. Ik voel de glunderende blik van mijn lief, dat in de coulissen staat, niet. En ik voel de vreugde in mijn hart niet. De vreugde die eruit wil, die me wild wil laten dansen alsof er niemand kijkt.
Ik zie alleen drie lege stoelen.
-----------------------------------------------------------------------------------------
Ik ben klaarwakker nu, terwijl het besef langzaam doorsijpelt en het verdriet voorzichtig oplost.
Ik beloof mezelf niet langer te focussen op de lege stoelen in mijn leven. Al geef ik ze wel een plaats en hou ik ze vrij.
Ik beloof mezelf enthousiast en onverschrokken verder mijn eigen ritme te slaan. Mijn eigen T-shirt te kiezen. Ook al voelt niet iedereen zich daar comfortabel bij.
Ik word overspoeld door een golf van liefde en dankbaarheid voor wat er wél aanwezig is in mijn leven.
Mijn fantastische lief en beste reisgezel die ik me wensen kan.
Een paar vriendinnen die me door dik en dun steunen. Een online netwerk van vrouwen waarvan ik er meer en meer 'in het echt' mag leren kennen. De tijd die ik kan en mag nemen om mezelf verder te ontwikkelen, zowel professioneel als privé.
Ik voel me dankbaar voor mijn leven en helemaal bereid de pijn die er soms bij komt kijken, erbij te nemen.
Hoe is dat voor jou? Heb jij veel lege stoelen in je leven?
Natuurlijk ben ik dat niet vergeten, en daar gaat het ook helemaal niet om. Zoals gezegd spijt het me dat het jou pijn doet dat ik mijn eigen pad bewandel en dat daar even geen plaats is voor jou. Ook mij doet dit pijn. Toch voelt het alsof ik niet anders kan. Dit gaat over mij, meer dan over jou. Net zoals voor jou gaat het bij mij over aanvaarding en loslaten.
Ik vind het erg lief dat je mijn stoel vrij houdt. Dankjewel daarvoor.😘
Het is spijtig en doet pijn wat je schrijft!
Wij kijken al maanden op één lege stoel.... eentje maar, maar wel een belangrijk stoeltje in ons leven.
Als jij op het podium stond was er niemand enthousiaster en trotser op jou als ik. Ben je dat vergeten ? Jazz ballet, al jouw schrijfsels en je inzet voor natuur en leven! Natuurlijk waren we het niet altijd eens met elkaar, maar konden er altijd over praten. De weg die je nu kiest... als dat de weg is die je gelukkig maakt moet je die gaan, ik kan dit dan alleen maar aanvaarden ook al doet het mij pijn. Ik zal altijd van je houden en je stoel hier thuis blijft altijd…