Vergankelijkheid?

Terwijl ik in een onmogelijke houding bijeengeperst lig op de tafel bij de kinesist, merkt hij plots de tattoo op mijn arm op.

"Impermanence," leest hij, "wat betekent dat?"

Ik geef hem met bijeengeknepen stem de korte versie van een lang verhaal.

"Vergankelijkheid," kreun ik. En ik vertel hem over mijn allereerste meditatiecursus in Nepal. Over de tien dagen stilte en hoe oorverdovend die stilte kon zijn. En dat de tattoo het laatste was wat mijn ex en ik samen gedaan hebben. Omdat, ondanks dat we elkaar beloofd hadden samen oud te worden, zélfs onze relatie eindig bleek. Ik wou een zichtbaar aandenken aan de tijd met hem en een reminder dat alles vergankelijk is.

"Daar word ik even stil van," antwoordt Raf. En ik voel dat ik zelf ook stil word. Ik besef plots dat ik een lange weg heb afgelegd. En dat mijn visie op eindigheid veranderd is.

Van vergankelijkheid naar veranderlijkheid

Voor het schrijven van deze blogpost ben ik nog even wat meer gaan opzoeken over de betekenis van 'impermanence' en tot mijn vreugde ontdek ik dat 'veranderlijkheid' ook gewoon de juiste vertaling is. Niet vergankelijkheid, zoals ik het altijd geïnterpreteerd heb.

Ik geloof niet langer dat dingen ophouden te bestaan of verdwijnen of dat relaties stoppen. Alles verandert gewoon continu. Water houdt niet op te bestaan als het heet wordt; enkel de vorm verandert.

Een relatie met een ander, blijft altijd bestaan, al is het in het verleden. Ze wordt dan een herinnering. Soms groeien we uit elkaar en soms groeien we juist heel dicht naar elkaar toe. En elke relatie heeft ons voor een deel gevormd tot wie we vandaag zijn.

Mensen veranderen. Bewust of onbewust.

Er is de Mandy van vóór de Vipassana en die van erna. De Mandy van voor haar huwelijk en de Mandy erna. De Mandy die constant nieuwe dingen wilde kopen en de Mandy die enthousiast ging consuminderen. De Mandy die haar geluk liet afhangen van de goedkeuring van anderen en de Mandy die zichzelf goed genoeg ging vinden. Enzovoort.

Waar ik vorig jaar enorm veel moeite had met 40 worden, ben ik nu alweer 41 jaar en merk ik dat ik me levendiger voel en meer 'goesting' heb in het leven dan ik in lange tijd gehad heb.Voor het schrijven van deze blogpost ben ik nog even wat meer gaan opzoeken over de betekenis van 'impermanence' en tot mijn vreugde ontdek ik dat 'veranderlijkheid' ook gewoon de juiste vertaling is. Niet vergankelijkheid, zoals ik het altijd geïnterpreteerd heb.

"Impermanence is a principle of harmony. When we don't struggle agains it, we are in harmony with reality." - Pema Chodron

Nieuwe job

Ik heb meer dan een jaar thuis gezeten. Me gestort op mijn eigen ontwikkeling. Gestudeerd. Véél gelezen en gepraat met mensen die net iets verder op hun pad stonden dan ik. Daar bovenop ben ik mijn eigen zaak gestart waarbij ik mensen begeleid naar meer psychologische flexibiliteit.

Ik besloot dat ik ook weer een tijdje deeltijds buitenshuis wou gaan werken. Dat zou me financieel meer ademruimte geven en me ongetwijfeld ook doen groeien als mens.

Na twee dagen op mijn nieuwe werk als woonbegeleider in een huis met 10 mensen met autisme en een licht mentale beperking, panikeerde ik. Ik viel terug op de onzekere, bange versie van mezelf. Thuis praatte ik er onmiddellijk over met mijn lief, ik deelde mijn onzekerheid met een goede vriendin en een dag later met mijn therapeut. Wat bleek? Mijn perfectionisme had weer even de kop opgestoken. Missy, mijn innerlijke dictator, had haar kans schoon gezien het roer over te nemen en dat klonk ongeveer zo: "Ha, Meissie, het is makkelijk om te zeggen dat je veranderd bent hé? Dat je nu sterk in je schoenen staat? Haha, ja, zolang je veilig thuis zit. Je maakt jezelf wat wijs. Je zult nooit goed genoeg zijn!" Ik luisterde en voelde me overwelmd. En toen luisterde ik nog eens en voelde ik dat het niet klopte, wat Missy me vertelde.

"Vind je het vreemd dat je het spannend vindt om in een huis te staan met 10 bewoners met autisme en een mentale beperking, 10 mensen die je totaal nog niet kent en die jou niet kennen?" vroeg Seb, mijn therapeut.

"Hmmm... Nee, eigenlijk niet."

In mijn stress was ik ACT even vergeten.

ACT voor meer psychologische flexibiliteit

Ik herinnerde mezelf er weer aan regelmatig te ankeren. Me bewust te zijn van mijn gevoelens, gewaarwordingen en gedachten als ik me even overwelmd voelde, terwijl ik wel gewoon verderging met mijn werk. We hebben geen controle over wat we voelen en denken, maar wel over ons gedrag. Het werd mijn mantra.

Ik ging de gedachte dat ik het wel erg spannend vond, aanvaarden. Ik aanvaardde de angst om te falen, die hoorde erbij. Ik gaf ruimte aan mijn onzekerheid: ook die mocht er zijn. Door de ruimte kreeg dat gevoel veel minder impact op me. Het is er nog maar in sterk afgezwakte vorm.

Ik creëerde een afstand tussen nutteloze gedachten als "Ik ben niet goed genoeg" en "Ik ben te chaotisch" en mezelf, onder andere door die gedachten te zingen op de melodie van 'I'm strong enough' van Cher. En door te zeggen: "Oh kijk, ik heb de gedachte dat ik niet goed genoeg ben. Ik heb de gedachte dat ik dit nooit ga kunnen omdat ik mezelf steeds weer vertel dat ik chaotisch ben." Dat neemt zó veel lading van gedachten die me blokkeren in plaats van verder helpen! Het maakt dat ik weer vrij kan ademen.

Verder ben ik me weer bewust van enkele van mijn waarden: mededogen, iets bijdragen en verbondenheid.

Papier en pen helpen me het overzicht te behouden: in mijn werk én in mijn gedachten en gevoelens. En als ik het overzicht even verlies, is dat ook oké.

Ik zit te glimlachen terwijl ik dit schrijf. Wat is mildheid een fijn en nuttig iets. En de bereidheid om kwetsbaar te delen en me te laten ondersteunen.❤️

Foto's van Pixabay