De vrijheid die keuze ons biedt

‘De keuze – Leven in vrijheid’ is… Wel ja, een boek over vrijheid. Het kan een prachtig startpunt zijn voor een vrijer en blijer leven.

Dr. Edith Eva Eger is een sterke vrouw met de wilskracht en moed van een leeuwin.

Als je graag snel een beeld krijgt over haar leven en haar boek, kan je onderstaande video bekijken.

Ik deel heel graag met jullie wat ik zelf uit het boek gehaald heb.

Levenslessen voor meer vrijheid

Ontkenning

Edith schrijft op een bepaald moment: “Door weg te lopen voor het verleden, voor mijn angst, kon ik geen vrijheid vinden. Ik maakte van mijn angst een cel en draaide hem op slot door te zwijgen.” En ook: “Je kunt niet genezen wat je niet kunt voelen.”

Je kan niet stoppen met drinken als je niet beseft welke impact de alcohol heeft op je leven. Het gaat erom dat je durft toegeven aan jezelf dat je een probleem hebt en dat het je pijn bezorgt. Dat is de eerste moedige stap naar genezing.

Afleiding is ook een vorm van ontkenning. Ik denk zelf aan de periode na mijn scheiding. Ik dacht dat ik goed met de hele situatie omging. Iedereen maakt wel eens een zware relatiebreuk door, toch? Het eerste jaar na de breuk met mijn ex bouwde ik één groot feestje. Ik dronk meer dan goed voor me was, rookte en… Nou ja, ik stortte me op de dating-markt. Ik had fun. En op die manier ontkende ik mijn pijn. Waardoor ik pas twee, zelfs drie jaar later, aan mijn genezing begon.

Word zelf je grootste held

Je bent een slachtoffer als je anderen verantwoordelijk houdt voor jouw eigen pijn. Je kan kiezen om daaruit te stappen. Wil je anderen echt de macht over jouw gevoelens geven? Zou het niet veel fijner zijn om zelf de regisseur van jouw leven te zijn? Word zelf je grootste held want je bent de enige die jezelf kan redden. Je bent de enige waarvan je zeker bent dat die er tot aan het eind van jouw dagen zal zijn! Dat is een besef dat, door het lezen van dit boek, écht goed doorgesijpeld is in het diepste van mijn wezen.

Laat ons zeggen dat geweldloze communicatie niet iets is wat ik van thuis uit of op school, heb meegekregen. Ik lijd daaronder in die zin dat ik niet geweldloos communiceer met mezelf. Ik communiceer met mezelf zoals ik het anderen tijdens mijn jeugd heb horen doen en vooral ook: hoe anderen met mij communiceerden. Dat beperkt zich trouwens niet tot mijn jeugd. Als je om je heen kijkt, word je constant geconfronteerd met een alles behalve verbindende manier van communiceren. En jammer genoeg communiceer ik zelf soms nog steeds op deze manier met de mensen die ik liefheb.

Het is nutteloos om het anderen kwalijk te nemen dat ze mij niet geleerd hebben op een manier te communiceren die me in staat stelt een liefdevol contact op te bouwen met mezelf en anderen. Dat was vroeger. Nu is nu en ik ben enorm dankbaar voor boeken als ‘De keuze’ en mensen als Marshall Rosenberg (grondlegger van Geweldloze communicatie – stof voor een andere blogpost). Ik kan mezelf leren geweldloos – meer nog: verbindend – te communiceren. Ook dat is een keuze.

De juiste dosis verantwoordelijkheid

Het is wel belangrijk te weten waar jouw verantwoordelijkheid stopt en die van een ander begint. Als we ons niet goed voelen in een bepaalde relatie, heeft dat er vaak mee te maken dat we te veel of te weinig verantwoordelijkheid opnemen.

We kunnen anderen onze wil opleggen, met andere woorden agressief zijn en dus te veel verantwoordelijkheid op ons nemen. Dit kan gebeuren als we er niet op vertrouwen dat de ander doet ‘wat juist is’. Als we ervan overtuigd zijn dat wij het beter weten. Of als we simpelweg niet geven om wat de ander wil en denkt.

We kunnen anderen voor ons laten kiezen; we zijn dan passief en nemen te weinig verantwoordelijkheid op. Je neemt nooit initiatief en laat de ander altijd kiezen wat jullie gaan eten, welke film jullie zullen kijken,… Onder het mom van ‘het maakt me echt niet uit’. Ben je zeker dat je de ander niet gewoon wilt pleasen? Hem altijd zijn zin wilt geven? Zodat hij je vooral leuk blijft vinden?

In het allerergste geval, saboteren we anderen zodat ze niet bereiken wat ze willen; we gedragen ons dan passief-agressief. Dit gebeurt meestal nadat we te lang, te weinig verantwoordelijkheid hebben opgenomen. Je voelt je misschien machteloos in je relatie. Je voelt je misschien niet gehoord. Je man maakt er een punt van om altijd en overal op tijd te komen en jij hebt altijd net iets meer tijd nodig. Jullie kunnen niet op tijd vertrekken en komen dus te laat. Dan is dat jouw stille ‘wraak’. Dit gebeurt meestal onbewust.

Laat het verleden los

Er is een verschil tussen je verleden aanvaarden en je erin wentelen.

Edith zegt het heel mooi: “Ik kan het verleden nooit veranderen. Maar er is een leven dat ik kan redden en dat is het mijne. Het leven dat ik nu leef, dit kostbare moment.”

Angst is er om te overwinnen

We hebben allemaal onze angsten. Het zijn meestal angsten die ons beperken in plaats van beschermen. Edith meent dat de grootste gevangenis zich in ons hoofd bevindt. En de sleutel in onze eigen zak.

Gevangenen van Auschwitz trokken zich na de bevrijding soms terug binnen de muren van het concentratiekamp. Het was het enige wat ze nog kenden. Ondanks het leed voelde het wel vertrouwd. Ze wisten niet wat te doen met die plots herwonnen vrijheid.

De kans op of de aanwezigheid van vrijheid alleen, is niet genoeg. Je moet de open deur van je cel ook door durven te gaan en de gevangenis achter je te laten. Nieuwsgierig zijn naar de mogelijkheden daarbuiten en je niet laten verlammen door de angst voor mogelijke gevaren.

Stel jezelf steeds de vraag: “Wat is het ergste dat er zou kunnen gebeuren?” En: “Zou je dat overleven?”

Perspectief en keuze

Eén van de meest aangrijpende momenten in het boek vind ik het moment waarop Edith's zus Magda naakt voor haar staat, met haar net afgeschoren haren in haar handen. “Hoe zie ik eruit?” vraagt Magda. Haar schoonheid was haar erg lief. Edith wil eerlijk zijn. En positief. Dus vertelt ze haar zus dat ze prachtige ogen heeft. Dat, nu haar ogen niet meer verstopt worden achter haar haren, ze dat veel beter kan zien.

Vlak voor de oorlog begon, zei Edith’s moeder op een nacht: “Dicuka, luister. We weten niet waar we naartoe gaan. We weten niet wat er gaat gebeuren. Maar onthou dat niemand dat wat je in je eigen gedachten hebt van je af kan pakken.”

En dat is zo waar. Nee, we hebben vaak niet in de hand wat ons overkomt. Maar we kunnen altijd – altijd – kiezen hoe we ergens op reageren. We kunnen onze gedachten kiezen. We kunnen onze woorden en acties kiezen.

Ken de zin van je bestaan

Het volgende boek op mijn lijstje is hoe dan ook Viktor Frankl’s ‘De zin van het bestaan’. Dit boek vormde het begin van Edith’s genezing.

Edith geeft nog steeds toespraken over haar ervaringen, inspireert mensen en helpt slachtoffers om de helden van hun eigen leven te worden. Ik ben ervan overtuigd dat dit de reden is waarom zij zelfs na haar negentigste nog steeds een ‘grand battement’ doet na elke toespraak. Waarom ze de levenslust uitstraalt van een twintigjarige. Ze heeft een hoger doel.

En dat hoger doel gaat meer over anderen dan over haarzelf.

Hoe vrij voel jij je vandaag de dag? In het algemeen maar ook specifiek nu in tijden van Corona?

Bedankt dat je langskwam.

En vergeet niet: Wees jezelf. Wees vrij.

Mandy

De cursief gedrukte zinnen tussen aanhalingstekens komen letterlijk uit het boek “De Keuze – Leven in vrijheid” van Dr. Edith Eva Eger.

Foto's in volgorde:

John Hain from Pixabay

larahcv from Pixabay

3D Animation Production Company from Pixabay