Spijt

Het is ochtend. In de magische stilte van het blauwe uur, laat ik de hond uit. Mijn smartphone blijft voor een keertje thuis. Hij heeft de hele zondag uitgestaan en ik had een ongelofelijke rust over me voelen neerdalen. Als een verzwaard deken of de troostende knuffel van een dierbare, heeft ze me omhuld.

Ik wil dat gevoel nog even vasthouden. Het is stiller in mijn hoofd, voor het eerst sinds een lange tijd.

Ik focus me op de grond onder mijn voeten. Het geluid van de enkele wagen die passeert. De donkerblauwe hemel. Jacques die me vooruittrekt – wat uitzonderlijk is op zijn leeftijd en enkel gebeurt als hij hoognodig moet. Ik voel de aangename warmte van mijn winterjas. De koude streling van een zuchtje wind langs mijn wang. Mijn ogen zijn vochtig.

En dan, in een hoek van mijn bewustzijn, sijpelt een woord mijn nog slaperige gedachten binnen.

Spijt.

Huh?

Ja. Spijt.

Wat begint als een vage gedachte in mijn hoofd, trekt aan mijn nek en schouders. Een rugzak die snel heel erg zwaar wordt. Een gewicht dat ik niet langer kan negeren.

Ik heb zo’n spijt.

Spijt dat ik op mijn 15de of 16de het vriendje van mijn (enige) vriendin afsnoepte.

Spijt dat ik wat begon met een jongen, puur omdat hij mij zo leuk vond.

Spijt dat ik na hem wat begon met een jongen, omdat ik niet alleen durfde zijn. Omdat ik een reden nodig had om zo snel mogelijk ‘op mezelf’ te gaan wonen.

Spijt dat ik het pas met die jongen uitmaakte nadat ik een leukere jongen had leren kennen.

Spijt dat ik toen niet eerst genoten heb van het alleen zijn. De kans niet gegrepen heb om te leren met mezelf te leven. Het was makkelijker hem de schuld te geven als ik me weer eens onverklaarbaar verdrietig voelde.

Het spijt me dat ik met twee handen het comfortabele leventje aannam dat hij me bood.

Het spijt me dat ik écht geloofde dat hij ‘the One’ was. Dat ik niet de moed had onder ogen te zien dat hij dat niet was. Dat ik wachtte tot het ook voor hem onhoudbaar werd en hij uiteindelijk de knoop doorhakte.

Het spijt me en ik schaam me diep, dat ik zo lang ‘ben blijven hangen’: hem niet kon loslaten. Terwijl dat zoveel gezonder was geweest.

Er is nog meer waar ik spijt van heb. Zoals mijn studiekeuze en het merendeel van de jobs die ik al gedaan heb.

En dat is niet erg.

Wat wel erg is, is de spijt ontkennen.

Hoe kan ik lessen leren als ik mezelf koppig blijf voorhouden, dat ik altijd ‘de juiste beslissing’ heb gemaakt?

Hoe kan ik treuren en uiteindelijk loslaten, als ik erop los feest en mezelf vertel dat ik ‘oké’ ben terwijl mijn hart de hele tijd weent?

Hoe kan ik op mezelf vertrouwen als ik constant tegen mezelf lieg?

En hoe kan ik tenslotte van mezelf houden als ik mezelf keer op keer pijn doe?

Vandaag 'zat ik met mijn pijn,' zoals dat heet in ACT. Ik schreef al mijn spijt van me af in mijn dagboek en voelde mijn rugzak lichter worden. De impact kleiner.

Ik beloof mezelf het Monster voortaan in de ogen te kijken en de pijn te omarmen. Niet omdat ik daarvan geniet of het leuk vind de ogen uit mijn hoofd te huilen. Wel omdat ik nu voel dat acceptatie de eerste stap naar verandering is. Acceptatie en zelfempathie.

En jij? Heb jij ergens spijt van? Kan je jezelf vergeven? Heb je zin om erover te praten?