Vrijheid en perfectionisme

Uit de ontkenning

Ik ben een middelmatige schrijver. Een middelmatig mens zelfs.

Blogpoging nummer tachtig.

Therapeut nummer zes vertelt me dat ik nogal streng ben voor mezelf. Perfectionistisch zelfs. Dat heb ik nog gehoord. Zou er dan toch iets van aan zijn?

Ik besluit uit de ontkenning te gaan. Oké. Ja. Ik ben perfectionistisch. Het voelt als een bevrijding om dat eindelijk te aanvaarden en uit te spreken.

Ik begin nergens écht aan omdat ik vind dat ik het toch nooit goed genoeg doe. Nergens écht goed in ben. Ik ben slechts een middelmatige schrijver. Een middelmatig mens zelfs. BOEM!

Uitvluchten

Waarom ik nooit een blog ben begonnen of, als ik dan al begon, geen blog heb volgehouden?

Omdat ik het onderwerp ‘niet interessant genoeg’ of 'niet origineel genoeg' vond. Mijn doelgroep niet ‘afgebakend genoeg’. En, zoals ik hiervoor al zei: ik vond mezelf ‘niet goed genoeg’.

Alles is al een keer gezegd, wie ben ik om mijn ideeën te publiceren? Niemand die erop zit te wachten.

Samen

Ik heb er intussen wel wat therapieën, cursussen en boeken opzitten waaruit ik heel veel gehaald heb en nog steeds haal. Enerzijds wil ik dit graag delen met hen die er interesse in hebben. Ik ben ervan overtuigd dat ik niet de enige ben die een vrijer leven wil leiden. Misschien heb je er wat aan. Als je zin hebt om jouw mening en ervaringen te delen: heel graag! Wil je liever in stilte lezen, of zelfs helemaal niet, is dat ook oké! Hoe dan ook bedankt dat je even langskwam.

Anderzijds wil ik graag voor mezelf een plaatsje creëren waar ik mijn gevoel en inzichten kan verzamelen, zodat ik er altijd op kan terugvallen.

Onthoud, altijd, dat je vrij bent om te doen wat je graag wil doen. Jij bent de enige persoon tegenover wie je verantwoording moet afleggen.

Ik wens ons allemaal vrijheid.

Vrijheid om onszelf te zijn.

Vrijheid om meer te doen waar we zelf zin in hebben in plaats van te doen wat (we denken dat) er van ons verwacht wordt.

Wees jezelf. Wees vrij.

Mandy